Blogs

Vorige week stopte het leven op aarde van de 19 jarige Bastiaan. Verstrikt geraakt in de prikkels, de snelheid, de verwachtingen van deze maatschappij zag hij geen mogelijkheid meer. Ik schreef zijn ouders het volgende:

"ik had hem zo een roeibootje gegund met een zacht motortje in plaats van de speedboot waar hij voor zijn gevoel al van was afgevallen. Een dobberend roeibootje op een kalm meer. Met geluid van zacht ruisende wind en vrolijk gefluit van vogels. Schildpadjes die om hem heen zwemmen en een zeehondje naast hem. Af en toe aan wal gaan om aan te schuiven voor de liefdevol bereide prak van zijn moeder, even tv kijken met zijn vader en een schuine mop te delen met zijn broer. Om daarna weer zijn roeibootje in te stappen.

Rust zacht lieve Bastiaan

Mooi mens.

Er was niets mis met jou.

De wereld kent alleen geen dobberende roeibootjes en te weinig kalm meer. Dat is een tekort van deze wereld"

Misschien kunnen we wat vaker een kalm meer zijn voor een ander..?

Even uit de snelheid van de speedboot stappen om de ander echt te zien en nabij te zijn. Een veilige ruimte vormen, samen...geen verwachtingen. Puur 'zijn' en elkaar echt zien...

Dat zou mijn wens zijn. Doe je mee? 🙏🏼🐢🧡

Nb uiteraard geplaatst met toestemming van betrokkenen